Gdy byłam małą dziewczynką, taką z wiecznie podskakującą sukienką, zmierzwionymi włosami i apetytem na zabawę, wydarzyła się w moim życiu niezmiernie ważna rzecz. Dodam, że ta mała istota, którą wtedy byłam dużo chorowała. Chorowanie umilały mi głównie dwie aktywności, oglądanie katalogów Ermitażu i rysowanie. Nie dziwota więc, że gdy jeden z kolegów przyniósł kiedyś do przedszkola przepiękne pudełko kredek, moje dziecięce serce zapałało pragnieniem posiadania takich samych. Nie, żebym nie miała kredek, miałam ich całe mnóstwo, i świecowych i zwykłych, zawsze starannie zastruganych. O to dbał mój tata i żyletkowa temperówka z PRL-u. Ale te, które przyniósł Bartek były nadzwyczajne! Pyszniły się różnymi odcieniami kolorów. Była tam nie tylko żółta kredka, ale i cytrynowa, i ugrowa, i taka bardziej słoneczna, i nieco rozbielona…Była tam nawet kredka złota, srebrna i biała. No po prostu marzenie! TO MADEINKI – powiedział z dumą kolega i odtąd całe przedszkole zazdrościło mu MADEINEK.
Do dziś ciekawa jestem skąd przyjechały? Ale to wciąż Made in Tajemnica. Z pewnością nie był to wyrób siermiężnego PRL-u. Oczywiście z miłości do MADEINEK zwierzyłam się rodzicom, ale były to wtedy rzeczy nieosiągalne. Aż tu pewnego dnia mój tata, wróciwszy z pracy położył przede mną niemal bliźniaczo podobne pudełko kredek. Szczęśliwa otworzyłam kolorowy prezent i poczułam się straszliwie zawiedziona, bo to nie były MADEINKI! Nie ważne, że jak tamte miały sporą gamę odcieni. TO NIE BYŁY PRAWDZIWE MADEINKI! Prawdziwe madeinki charakteryzowały się tym, że końcówka każdej z nich była czarna, dodatkowo obwiedziona białym paskiem u góry. I dopiero potem jawił się rzeczywisty kolor kredki. Po tym się je rozpoznawało w przedszkolu. Nie wiem jak zwierzyłam się rodzicom z tego rozczarowania, bo byłam dzieckiem raczej nieśmiałym, ale następnego dnia mój tata wrócił z pracy z dwoma puszkami farb. Czarną i białą. I już wiecie co było dalej….
Z najlepszymi życzeniami dla wszystkich Tat, Tatków, Tatusiów…
Beata Jaśniak
-
-
-
-
-
-
-
